ΠΑΡΑΝΕΣΤΙ- ΦΡΑΚΤΟ- ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ- ΝΕΣΤΟΣ- ΞΑΝΘΗ

Σχεδιάζουμε μια εξόρμηση στη Βόρεια Ελλάδα... Εκεί, κάπου στα σύνορα.
Κι η αντίδραση όσων ακούνε το σχέδιο: "Καλοκαιριάτικα θα τρέχετε στα βουνά;" "Κανένα νησί δε βρήκατε;" "Τι; με ποδήλατα; θα λιώσετε".
Αρχές Μαΐου το σχέδιο μπαίνει στη φάση του προγραμματισμού. Αρχές Αυγούστου γίνεται τελικά πράξη. Σημείο συνάντησης: Σταθμός Λαρίσης. Από 'κει παίρνουμε το τρένο για Παρανέστι, 42 χιλιόμετρα βόρεια της Δράμας. Το ταξίδι διαρκεί 12 ώρες. Παράλληλα ταξιδεύει κι ένα τζιπ με 12 ποδήλατα στην μπαγκαζιέρα. Αποβιβαζόμαστε, καθόμαστε για ένα γρήγορο καφέ και πρωινό στην κεντρική πλατεία, κατεβάζουμε τα ποδήλατα και είμαστε έτοιμοι.
Επόμενος σταθμός: Δασαρχείο Δράμας στο Φρακτό. Η απόσταση είναι μεγάλη (55 km, με χωματόδρομο στα τελευταία 18) και ανηφορική στο μεγαλύτερο μέρος. Το απόγευμα, μετά από πολλή κούραση, φτάνουμε στο Δασαρχείο της Δράμας. Εκεί συναντάμε ένα εκπληκτικό τοπίο. 6 ξύλινα σπιτάκια ξεχωρίζουν έντονα μέσα στην οργιώδη βλάστηση του Παρθένου Δάσους που αναπτύσσεται στις γύρω πλαγιές. Ο δασάρχης μας εξηγεί πως η περιοχή έχει κηρυχθεί ως "διατηρητέο μνημείο της φύσης" και αμέσως μας δείχνει το λόγο που παραμένει απείραχτο τόσα χρόνια. Είναι μια πλαγιά και μας εξηγεί πως από πίσω είναι Βουλγαρία. Είμαστε στα σύνορα. Αυτό βέβαια το καταλάβαμε και μόνοι μας όταν ανοίξαμε τα κινητά. Μόνο Βουλγάρικες εταιρίες τηλεφωνίας εξέπεμπαν σήμα στην περιοχή.
Έχει, όμως αρχίσει να βραδιάζει. Κόβουμε ξύλα για να ζεστάνουμε το νερό για μπάνιο. Ρεύμα παίρνουμε από ένα μεγάλο φωτοβολταϊκό σωρρευτή, ενώ τις συννεφιασμένες μέρες λειτουργεί και μία γεννήτρια. Το απόγευμα της επομένης αποφασίζουμε να δούμε έναν καταρράκτη που έχει λίγο πιο πέρα. Ο καταρράκτης αυτός απέχει 7 χιλιόμετρα (χωματόδρομος) και αποτελεί τον πρώτο απ' τους 3 της περιοχής. Δροσιζόμαστε και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Το ξύλινο σπιτάκι που μας φιλοξενεί, αποτελείται από 4 δωμάτια με κουκέτες και είναι σε καλύτερη κατάσταση από πολλά οργανωμένα καταφύγια στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Το πρωί της τρίτης ημέρας πρέπει να γυρίσουμε στο Παρανέστι. Η διαδρομή, βέβαια, είναι κατηφορική και πολύ πιο εύκολη. Από το Παρανέστι ξεκινάμε με το τρένο για τη Σταυρούπολη. Εκεί, πάνω στην όχθη του ποταμού Νέστου στήνουμε τα αντίσκηνα. Η τοποθεσία είναι πανέμορφη και ο θόρυβος απ΄τη ροή των νερών είναι ο μόνος που σπάει την απόλυτη ησυχία. Την τέταρτη ημέρα το πρόγραμμα γράφει κανό στον ποταμό. Έτσι, ξεκινάμε το πρωί μαζί με έναν εκπαιδευτή και μετά από 6 ώρες κωπηλασίας, διαλλειμάτων, βουτιών, γέλιου και γνωριμίας με τον ποταμό καταλήγουμε στο χωριό Τοξότες. Από 'κει, τρένο πάλι και πίσω στη Σταυρούπολη.
Έχουμε φτάσει αισίως στην πέμπτη ημέρα και φτάνει η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Επίσκεψη στην Ξάνθη. Ανεβαίνουμε στα ποδήλατα και μετά από 20 χιλιόμετρα συναντάμε τη μεγαλύτερη πόλη της Θράκης. Είμαστε τόσο κουρασμένοι απ' τις προηγούμενες μέρες κι όμως παραμένουμε αχόρταγοι να την εξερευνήσουμε απ' άκρη ως άκρη. Κάπου εκεί ξεκινάνε οι έρευνες για την Παλιά Πόλη και τη γιορτή στα τέλη Αυγούστου, τις Θρακικές Λαογραφικές Εορτές- Καρναβάλι, την αρχιτεκτονική της πόλης και τα παραδοσιακά φαγητά και γλυκά (κυρίως μετά απο προσωπική δοκιμή). Το σημείο διανυκτέρευσης είναι το κατασκηνωτικό κέντρο λίγο έξω απ' το χωριό Γέρακας, 8 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της Ξάνθης. 3 μέρες κάθομαι συνολικά στην περιοχή πριν πάρω το δρόμο του γυρισμού για την άδεια από κόσμο (μέσα Αυγούστου βλέπεις) Αθήνα.
Επιστρέφουμε και όταν διηγούμαστε τις εμπειρίες μας, με έκπληξη ακούμε την αντίδραση των ίδιων φίλων: "150 χιλιόμετρα πάνω στο ποδήλατο;" "Μπάνιο στο Νέστο;" "Κοντά στους 10 βαθμούς το βράδυ; μπράβο" "Πότε θα το ξανακανονίσετε να 'ρθουμε;". Εκεί πλέον σιγουρευόμαστε πως το "τρελό" αυτό εγχείρημα άξιζε τον κόπο από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Υ.Γ. Οι υπόλοιποι συνέχισαν για Αλεξανδρούπολη- Σαμοθράκη (13 ημέρες σύνολο). Δυστυχώς, εγώ λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων δεν μπόρεσα ν' ακολουθήσω.
Το αυτοκίνητο με την μπαγκαζιέρα, αν δεν είστε τέλεια προπονημένοι στην ποδηλασία είναι απαραίτητα στο δρόμο για Φρακτό. Ο δρόμος στο τέλος γίνεται πιο δύσκολος και χρειάζεται να φορτωθούν τα ποδήλατα.

ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗ ΓΛΥΚΗ.

Ίσως είναι ο μύθος που ακολουθεί τόσα χρόνια τον ποταμό Αχέροντα, που κάνει τόσο δελεαστική μια εξορμηση προς τα εκεί. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αχέροντας ήταν ο δρόμος που ακολουθούσαν οι ψυχές στο ταξίδι τους προς τον Άδη.
Ο ποταμός περνά από τους νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας και Πρεβέζης για να εκβάλλει τελικά στο Ιόνιο πέλαγος στην περιοχή της Αμμουδιάς στην Πρέβεζα. Έχει γίνει ακόμη γνωστός τόσο για το φυσικό κάλλος της περιοχής, όσο και για τον βιότοπο που σχηματίζεται στις εκβολές του.
Η διαδρομή που ακολούθησα εγώ πριν 6 χρόνια, ήταν απ' το Τρίκαστρο ως τη Γλυκή. Το πρώτο, ένα χωριό μικρό. Αναφέρεται στους χάρτες πως έχει 20 κατοίκους. Εμείς συναντήσαμε μόνο μία οικογένεια κτηνοτρόφων με τα παιδιά τους, οι οποίοι, ευγενέστατοι, μας προσέφεραν νερό και μας υπέδειξαν την πηγή απ' όπου το προμηθεύονταν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή. Στο Τρίκαστρο φτάσαμε το σούρουπο. Αφού στήσαμε τα αντίσκηνα στην όχθη του ποταμού, την προσοχή μας τράβηξε το εκκλησάκι που δέσποζε στην κορυφή του λόφου. Για το πού ήταν αφιερωμένο δε χωρούσε αμφιβολία. Προφήτης Ηλίας... Μέχρι να φτάσουμε είχε πέσει το σκοτάδι. Μπαίνοντας, τα χαραγμένα (με αιχμηρό αντικείμενο) μάτια των Αγίων (λογικά επί Τουρκοκρατίας) μας αγρίεψαν και μας έβαλαν από νωρίς στο κλίμα.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του ποταμού.Γρήγορα όμως φάνηκε ότι κάτι δεν είχαμε σχεδιάσει σωστά. Μετά από λίγο, στο ποτάμι σχηματίζεται φαράγγι και τα νερά βαθαίνουν, κάνοντας δύσκολο το κολύμπι προσπαθώντας παράλληλα να μην βραχούν τα σακκίδια με τα απαραίτητα εφόδια για την διαδρομή. Η συνέχεια όμως μας ανταμείβει. Οι διάφορες πηγές, οι μικροί καταρράκτες, αλλά και τα ψηλά βράχια, που προσφέρονται για βουτιές στα πράσινα νερά, δίνουν μια νότα χαράς σ' όλους μας. Το τοπίο καταπράσινο, τα νερά δροσερά, τα άγρια άλογα που εμφανίστηκαν ξαφνικά, μαζί με την υπόλοιπη πανίδα συνθέτουν έναν καλοκαιρινό παράδεισο για λίγους.
Λίγο πριν τη Γλυκή, τα μονοπάτια δίπλα στην όχθη σε οδηγούν πιο ψηλά, στις ράγες του παλιού τρένου και περνώντας μέσα από τούνελ καταλήγεις πάνω από τα τραπεζάκια της καφετέριας στην όχθη του ποταμού.. Καλωσήλθατε στο χωριό Γλυκή. Ένα "περίεργα όμορφο" ή καλύτερα, ένα "όμορφα περίεργο" χωριό με τους αντίστοιχους κατοίκους.
Ο Αχέροντας, αυτό το τόσο διαφορετικό ποτάμι, περιμένει τώρα στη βορειοδυτική γωνιά της Ελλάδας τους επισκέπτες του για ένα πέρασμα απ' τον πάνω κόσμο σ' έναν κόσμο όπου τους κανόνες τους ορίζει η φύση, και η ξεγνοιασιά, λές και είναι άφθονη στην ατμόσφαιρα, σε κυριεύει από τα πρώτα σου βήματα εκεί.

Λέσβος- Μυτιλήνη

"Για να φτάσεις στο άκρο, πρέπει ν' αφήσεις πίσω την ακτή" είπε ανάμεσα στα άλλα ο Υπουργός Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στην ομιλία του στο Δημότικο Θέατρο της Μυτιλήνης.
Αυτό είχαμε κάνει κι εμείς.. 600 Ανιχνευτές και οι Βαθμοφόροι τους από την Κρήτη ως την Κομοτηνή μαζευτήκαμε στο νησί της Σαπφούς για ένα τριήμερο διαφορετικό από τ' άλλα.
Ίσως η Λέσβος να ήταν το καταλληλότερο σημείο για αυτήν την συνάντηση.
Το νησί είναι το μεγαλύτερο σε έκταση του ΒΑ Αιγαίου και έχει πληθυσμό 100.000 κατοίκων, εκ των οποίων οι 35.000 κατοικούν στην πρωτεύουσα, τη Μυτιλήνη. Η Μυτιλήνη βρίσκεται στα ΝΑ του νησιού και αποτελεί το μεγαλύτερο λιμάνι αυτού. Η περιοχή είναι κλαταπράσινη και κυκλώνεται από επτά λόφους, με το Βυζαντινό κάστρο να δεσπόζει στο βόρειο μέρος της πόλης.
Στα Δυτικά βρίσκεται το Σίγρι με το απολιθωμένο δάσος, το οποίο είναι το μοναδικό στον κόσμο με τόσους πολλούς όρθιους απολιθωμένους κορμούς, ενώ ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει περισσότερα εκθέματα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που βρίσκεται εκεί.
Οι κάτοικοι του νησιού είναι ήσυχοι, αρκετά φιλόξενοι και ασχολούνται με τη γεωργία, την αλιεία και τον τουρισμό. Η Λέσβος είναι γνωστή για το καλό λάδι και τη μεγάλη ποικιλία σε ούζο, το οποίο, αν βρεθείτε εκεί, πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε.

Απ' την επίσκεψή μου στη Λέσβο δε θα ξεχάσω:
Το χαμόγελο και την περιέργεια των ντόπιων, οταν έβλεπαν τόσους πολλούς μαζεμένους νέους με στολές .
Την αλυσίδα που κάναμε στο λιμάνι και φτάσαμε απ' τη μία άκρη ως την άλλη, αγκαλιάζοντας έτσι το Αιγαίο.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Κέντρο Ενημέρωσης Απολιθωμένου Δάσους στη Μυτιλήνη.
Τη συναυλία που δόθηκε το τελευταίο βράδυ κάτω από το φωτισμένο κάστρο.
Τα σοκάκια της πόλης και τα παραδοσιακά αρχοντικά.
Τους ντόπιους Προσκόπους που έμειναν πίσω και έφτασαν ως την άκρη του λιμενοβραχίονα για να χαιρετήσουν το πλοίο που έφευγε και αμέσως μετά ένα ολόκληρο πλοίο να φωνάζει: "ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΟΕ ΟΕ ΟΕ"

Όλυμπος 2918

Όχι.. Ο Όλυμπος δεν αποτελεί ακραίο σημείο της Ελλάδας. Όσο αφορά το μήκος και το πλάτος βέβαια... Γιατί με βάση το ύψος ο Όλυμπος χαρακτηρίζεται ώς το "ταβάνι" της Ελλάδας. Τα 2918 μέτρα του ευθύνονται γι' αυτό. Μόνο εκεί άλλωστε θα μπορούσαν να κατοικήσουν οι 12 θεοί της αρχαιότητας.
Για να επιχειρήσει ένας ερασιτέχνης ορειβάτης μία ανάβαση στον Όλυμπο θα πρέπει να είναι καλοκαίρι κατά προτίμηση και να συνοδεύεται από κάποιον έμπειρο αναβάτη. Ιδιαίτερος εξοπλισμός δεν είναι απαραίτητος. Μόνο πάθος και θέληση χρειάζεται.
Μ' αυτά τα δεδομένα ξεκινήσαμε κι εμείς. Κατακαλόκαιρο του 2001, ένα τσούρμο παιδιά μαζευτήκαμε, με τα σακίδια στην πλάτη.. κι όταν σχεδιάσαμε ανάβαση απ' τα 0 μέτρα ως τα 2918.8, το πάθος και η θέληση δυσκόλευαν κάθε βράδυ τον ύπνο μας.
Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε απ' το σιδηροδρομικό σταθμό του Λιτοχώρου για τον πρώτο μας προορισμό, το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Από πριν γνωρίζαμε ότι η διαδρομή θα ήταν δύσκολη και κουραστική λόγω της μεγάλης απόστασης. Στη διαδρομή προχωρούσαμε, προχωρούσαμε, προχωρούσαμε... Οι στάσεις που 'χαμε αρχικά συμφωνήσει φαίνονταν τόσο μακρινές. Τα ψηλά και καταπράσινα δέντρα έκρυβαν τον ήλιο, αυτή η σκιά μας ζάλιζε, οι κράμπες άρχισαν, όπως και οι παραισθήσεις.
Τελικά το μοναστήρι φάνηκε κι αφού στήσαμε τα αντίσκηνα δίπλα στην όχθη του Ενιπέα (φαράγγι του οποίου τα νερά παραμένουν κοντά στους 0 C ακόμα και το καλοκαίρι), σειρά είχε η καταρρίχηση (rapel) ενός κάθετου καταρράκτη με αρκετό νερό για εξάσκηση.
Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα έγραφε ως τερματισμό το πρώτο καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" στα 2.100 μέτρα, περνώντας απ' την τοποθεσία Πριόνια (το τελευταίο σημείο προσβάσιμο από αυτοκίνητο). Αν εξαιρέσουμε τα τελευταία μέτρα που διανύθηκαν χωρίς νερό, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν αρκετά εύκολη κι ευχάριστη. Το καταφύγιο έχει χωρητικότητα 90 ατόμων, όντας πολύ όμορφο τόσο εσωτερικά, όσο κι εξωτερικά.
Κατά την τρίτη μέρα, έπρεπε να ανέβουμε απ' τα 2.100 στα 2.760, όπου βρίσκεται το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης -το υψηλότερο σημείο για διανυκτέρευση στην Ελλάδα- περνώντας νωρίτερα απ' το Οροπέδιο των Μουσών που σε περιόδους έντονης βροχόπτωσης κατακλύζεται από αστραπές. Το εν λόγω καταφύγιο είναι μικρό, αλλά διαθέτει όλες τις ανέσεις , καθώς και πόσιμο νερό.
Το σημείο που βρισκόμαστε θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ως "ένα βήμα πριν την κορυφή", αφού από αυτήν μας χωρίζει μόνο το λούκι του Μύτικα. Ένα λούκι αρκετά δύσκολο και επικίνδυνο για άσχημες καιρικές συνθήκες, με πολλά ατυχήματα ακόμα και στο κοντινό παρελθόν.
Μία περίπου ώρα προσεκτικής κάθετης αναρρίχησης και φτάσαμε.. Είμαστε στην κορυφή.
Όλυμπος, Μύτικας 2.918 μέτρα. Το κολωνάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού σηματοδοτεί αυτό το ξεχωριστό σημείο. Τα πρώτα τηλεφωνήματα πέφτουν, με τις ειρωνικές ερωτήσεις σε συγγενείς και φίλους του στυλ "Στα πόσα μέτρα είσαι τώρα;"... "Αα, τόσο χαμηλα;" να παίρνουν και να δίνουν. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες βγαίνουν και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Ο Όλυμπος δε θα πρέπει να αποτελεί φόβητρο για κανέναν. Ακόμη και ηλικιωμένοι και παιδιά έχουν τη δυνατότητα να τον περπατήσουν. Η κορυφή ακούγεται ωραία, αλλά δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Ο καιρός μπορεί πολύ εύκολα να σας χαλάσει τα σχέδια. Άλλωστε, στον Όλυμπο θα έχετε μία απ' τις λιγοστές σας ευκαιρίες στην Ελλάδα να συναντήσετε ένα τέτοιο Αλπικό τοπίο. Κι αν ακόμα διατηρείτε επιφυλάξεις, ίσως αυτό το καλόκαίρι να 'ναι μία απ' τις καλύτερες ευκαιρίες σας γι' αυτό το "μαγευτικό εγχείρημα".

ΞΑΝΘΗ- ΛΥΚΟΔΡΟΜΙΟ- ΓΕΡΑΚΑΣ - ΠΙΛΗΜΑ

Ας πάμε μία εκδρομή προς τα βόρεια.. Κάπου να έχει παρθένο φυσικό περιβάλλον και πολιτιστική ποικιλομορφία. Κάπου με χωριά που ν' αντλούν την ομορφιά τους απ' την αστείρευτη ομορφιά της κοντινής πόλης. Φτάσαμε..

Ξάνθη και τα κοντινά Πομακοχώρια. Από τη Σταυρούπολη παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί προς το Λυκοδρόμιο και μετά από 1- 1,5 περίπου ώρα (6 km) περπάτημα συναντάμε το ομώνυμο γραφικό χωριουδάκι 40 κατοίκων. Ας κάνουμε μία στάση για ξεκούραση και για να θαυμάσουμε το υπέροχο τοπίο. Στα επόμενα 7 χιλιόμετρα, κι ενώ το φυσικό κάλος γίνεται ολοένα και εντονότερο, συναντάμε το χωριό Γέρακας. Το δεύτερο Πομακοχώρι της περιήγησης μας. Κατοικείται από 26 κατοίκους μόνο, αλλά μας κάνει εντύπωση η φιλικότητα και η φιλοξενεία που μας δείχνουν. Τι κι αν όλα τα δορυφορικά "πιάτα" είναι στραμένα προς την ανατολή; Όλα μας κάνουν να νοιώθουμε τόσο άνετα. Μία ολιγόλεπτη στάση κι εδώ και ξεκινάμε για τον τελικό μας προορισμό, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Ένα χιλιόμετρο μας χωρίζει απ' το χωριό Πίλημα. Το μεγαλύτερο εκ των τριών. 125 κάτοικοι το κρατούν ζωντανό.
Το σκοτάδι έχει αρχίσει να πέφτει.. Ευτυχώς που ο ευγενέστατος Κοινοτάρχης μας έχει παραχωρήσει για να κοιμηθούμε μία αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου (το 2002 είχε 5 μαθητές. τώρα; αγνωστο). Το ξύπνημα πρέπει να είναι πρωινό , καθώς ακολουθεί μία πολύ "γεμάτη" μέρα. Ξημερώνει κι εμείς είμαστε στο πόδι. Οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Ο ιδιοκτήτης του καφενείου, που έχει ενημερωθεί για την αφιξή μας, επιμένει ότι πρέπει να μας κεράσει πορτοκαλάδα. Πάνω γράφει ULKER και φαντάζει η πιο εύγευστη πορτοκαλάδα που 'χουμε πιεί ποτέ. Ακολουθεί μία μικρή βόλτα στο χωριό πριν ξεκινήσουμε την έρευνά μας. Το βλέμα μας κεντρίζει ένα νεκροταφείο με καμιά δεκαριά τάφους με σκαλισμένα γράμματα στα τούρκικα.
Η έρευνα ξεκινάει κι εμείς περνάμε από σπίτι σε σπίτι να ρωτήσουμε για την αρχιτεκτονική των σπιτιών (αυτό το θέμα μας έχει ανατεθεί). Οι λέξεις Τούρκος και Έλληνας γνωρίζουμε εκ των προτερων ότι είναι απαγορευμένες. Φαίνεται πως η αρχιτεκτονική των σπιτιών κρατάει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, με καμάρες αντί για κάσες και ξύλινα πατώματα στολισμέμα με χαλιά και κουρελούδες που αποτελούν καθίσματα. Εκεί καθόμαστε κι εμείς, αφού πρώτα έχουμε βγάλει τα παπούτσια μας κι έχουμε φορέσει τις παντόφλες των μουσαφίρηδων. Και η συζήτηση ξεφεύγει.. Απ' την αρχιτεκτονική περνάμε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα χωριά. Γι' αυτούς τους ανθρώπους είμαστε μία απ' τις λίγες ευκαιρίες που θα έχουν να εξωτερικεύσουν τα προβληματά τους, κάποιος να τους ακούσει.. και καταλήγουμε να τους ακούμε με ανοιχτό το στόμα. Κι αναρωτιόμαστε, είναι δυνατόν Έλληνες πολίτες να έχουν τέτοια προβλήματα στην "πολιτισμένη" Ελλάδα του 21ου αιώνα;
Η ώρα για το τελευταίο μας χιλιόμετρο προς την Ξάνθη έχει έρθει κι εμείς ξεκινάμε. Ένα ξεκούραστο μονοπατάκι μας οδηγεί σ' ένα λόφο πάνω από την πόλη. Η Ξάνθη δείχνει τόσο όμορφη όταν τη βλέπεις από ψηλά. Ίσως γιατί ακόμα δεν ξέρουμε πόσο ομορφότερη είναι όταν τη βλέπεις από μέσα. Η βόλτα στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης με τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά (ίσως να έχετε ακούσει για τη γιορτή Παλαιάς Πόλης που γίνεται εκεί το καλοκαίρι) μας δίνει μία πρώτη γεύση. Οι άνθρωποι είναι τόσο ζεστοί και καλοσυνάτοι είτε φοράνε μαντήλα, είτε όχι. Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην περιήγησή μας στην Ξάνθη.
Την επόμενη μέρα, 28η Οκτωβρίου, είχαμε συμφωνήσει με το Δήμαρχο πως θα συμετάσχουμε στην παρέλαση στο κέντρο της πόλης. Κανείς, όμως, δε φανταζόταν αυτό που τελικά ζήσαμε. 120 πρόσκοποι απ' όλη την Ελλάδα συν αυτούς των γύρω περιοχών συγκεντρωθήκαμε και ο λόχος του στρατού που θα παρέλαυνε μαζί μας φαινόταν τόσο μικρός και τόσο εκτός κλίματος της πόλης. Τα χαμογελαστά πρόσωπα μέσα στις μαντήλες, όταν έβλεπαν τα κοντοπαντέλονα αγόρια και κορίτσια, μας έβαζαν σ' αυτή τη σκέψη. Και το τελικό ζεστό τους χειροκρότημα έκανε την οποιαδήποτε σκέψη, βεβαιότητα. Κάπου εκεί τελείωσε η περιπέτειά μας στην Ξάνθη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Τώρα, η Ξάνθη μας καλεί να την επισκευθούμε, αν δεν το 'χουμε κάνει ήδη, είτε για να ζήσουμε το ποιοτικότερο καρναβάλι της Ελλάδας ή για να μας ξεκουράσει απ' τη ρουτίνα της μεγαλούπολης, όπως μόμο μία "Αρχόντισσα" ξέρει να κάνει.

Λήμνος - Άγιος Χαράλαμπος

Η Λήμνος, γνωστή και ως νησί του Ηφαίστου, είναι το όγδοο σε μέγεθος νησί του Αιγαίου. Βρίσκεται ανάμεσα στη Λέσβο και τη Σαμοθράκη και απέχει 10 ώρες από την Αθήνα ακτοπλοϊκώς και 45 λεπτά αεροπορικώς. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Ήφαιστος, μετά από έναν φοβερό καβγά του Δία με την Ήρα, πήρε το μέρος της μητέρας του κι ο Δίας τον πέταξε μακριά απ' τον Όλυμπο- στη Λήμνο. Οι κάτοικοι τον περιέθαλψαν κι αυτός τους δίδαξε την τέχνη του- αυτή του σιδερά. Πλέον, οι κάτοικοί της ασχολούνται με τη γεωργία των εύφορων πεδιάδων του νησιού, την κτηνοτροφία, την αλιεία και κάνουν τα πρώτα μικρά και προσεκτικά βήματα προς την τουριστική ανάπτυξη του τόπου. Η μεγάλη στρατιωτική δύναμη του νησιού έγινε, από παλιά, η αιτία να παρεξηγηθεί η Λήμνος και να θεωρείται η "Σιβηρία του Αιγαίου". Τώρα, περιμένει τους παραθεριστές για την περίτρανη απόδειξη του αντιθέτου.

Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Μύρινα. Οι παλιότεροι την αποκαλούν ακόμα Κάστρο, λόγω του Ενετικού κάστρου που δεσπόζει στην περιοχή και προσφέρει πανέμορφη θέα της δυτικής πλευράς της Λήμνου σε όποιον το ανέβει. Αν είστε τυχεροι, μπορεί να δείτε και τα ροδίτικα ελάφια που εκτρέφονται στο κάστρο και ζουν ελέυθερα βρίσκοντας καταφύγιο στις σπηλιές του. Οι αρχαιολόγικοι χώροι, το αρχαιολογικό μουσείο, 30 ακόμα χωριά, πολλές πανέμορφες και παρθένες ακόμα παραλίες, τα ιαματικά λουτρά στα Θέρμα, οι δύο της λίμνες, οι αμμοθίνες στο Γοματι, η Λημνία φιλοξενεία, το εύγευστο κρασί, το πολύ και καλό ντόπιο ψάρι και οι ήσυχες διακοπές συνθέτουν την εικόνα της Λήμνου και υπόσχονται στον επισκέπτη μια αξέχαστη εμπειρία.

Μία στάση στο χωριό Παναγιά και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι του Άγιου Χαράλαμπου αξίζει τον κόπο. Πρόκειται για το τελευταίο χωριό στα βορειοανατολικά του νησιού και για το τελευταίο σημείο (Αγ. Χαράλαμπος) στο φυσικό ακρωτήρι που σχηματίζεται, όντας παραλληλα το βορειότερο σημείο του νησιού , απέναντι απ' την Ίμβρο. Στο προαύλιο της εκκλησίας και πλάι στη θάλασσα υπάρχει ταβερνάκι με όλες τις νοστιμιές, απ' όπου μπορείτε ν' αγναντέψετε τόσο τη Σαμοθράκη, όσο και την Ίμβρο. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχάστε να πιείτε από το αγίασμα που βρίσκεται λίγο πιο μακρυά, που, όπως λένε, έχει την ιδιότητα να θεραπεύει τις στομαχικές δυσλειτουργίες. Το περίεργο είναι ότι παρόλο που η περιοχή αυτή απέχει πάνω από 40 χιλιόμετρα απ' τη Μύρινα, σε μία απόμερη τοποθεσία, το καλοκαίρι σφύζει από ζωή..

Και όπως έλεγε ένα παλιό ρητό: "Σαν πας στη Λήμνο, θα κλάψεις δυο φορές. Μία στον πηγαιμό, λόγω του ξερού και γυμνού της τοπίου και τη δεύτερη επειδή δε θα θες να την αποχωριστείς, όταν θα φτάσει η ώρα του γυρισμού".

Έδεσσα- Παναγίτσα

Ανάμεσα στα όρη Βέρμιο και Βόρας (Καϊμακτσαλαν) και πανω σ' έναν ψηλό εξώστη είναι χτισμένη η Έδεσσα. Καθώς πλησιάζεις προς την πόλη, η επιβλητικότητα λόγω του ύψους της σε θαμπώνει. Κι όμως ακόμα δεν έχεις δει τίποτα. Η Έδεσσα θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ως η "πόλη των νερών". Ένα δίκτυο από ποταμάκια, ρυάκια αλλά και οι γνωστοί καταρράκτες, μέσα στην πόλη, δικαιολογούν την ονομασία αυτή. Φυσικά, η βλάστηση της περιοχής είναι ανάλογη.
Ακολουθώντας τον δρόμο προς Καϊμακτσαλάν, σε απόσταση 27 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο 750 μέτρων συναντάμε το χωριό Παναγίτσα. Χτισμένη στην ακτή της λίμνης Βεγορίτιδας, χαρακτηρίζεται ως το χωριό των σπορ. Διαθέτει ιδιωτική πίστα motocross, αναγνωρισμένη Αερολέσχη και αποτελεί ορμητήριο για τους skier κατά τους χειμερινούς μήνες, λόγω της εγγύτητας στο Χιονοδρομικό Κέντρο Καϊμακτσαλάν.
Η εμπειρία μου στην Παναγίτσα ήταν μαγευτική. Για 4 ημέρες κάναμε ασκήσεις εδάφους με τα αλεξίπτωτα πλαγιάς και όταν ήρθε η μεγάλη στιγμή... το Καϊμακτσαλάν αποτέλεσε τον ιδανικότερο διάδρομο απογείωσης και η πίστα της Αερολέσχης αυτόν της προσγείωσης.
Εκπληκτικό το συναίσθημα..
Για την Παναγίτσα, οι Κυριακές αποτελούν ημέρες γιορτής με εκατοντάδες κόσμου να συρρέουν απ' όλη την Ελλάδα (χωρίς υπερβολές) τόσο τους καλοκαιρινούς μήνες στην Αερολέσχη για Αλεξίπτωτο Πλαγιας (το γνωστό Parapente), Ανεμόπτερο και Αετό, αλλά και τους χειμερινούς για ski και snowboard στο χιονοδρομικό.

Γαύδος

Πρόκειται για ένα μικρό νησάκι στα νότια της Κρήτης, απέναντι από την Παλαιόχωρα. Έχει γίνει γνωστό ως το νησί της Καλυψώς, ενώ αποτελεί το νοτιότερο άκρο τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης. Κατοικείται μόνιμα από 50 άτομα με κύρια ασχολία την αλιεία, τη γεωργία,την κτηνοτροφία και τον τουρισμό.
Τουριστικό κέντρο του νησιού αποτελεί το Σαρακήνικο με πανέμορφη παραλία , πολλές ταβέρνες και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια, αλλά και πολύ χώρο για camping στο οποίο οι τουρίστες του νησιού δίνουν προτεραιότητα. Δεύτερος σε προτίμηση έρχεται ο Αϊ Γιάννης, με μία μόνο ταβέρνα και χιλιάδες κατασκηνωτών κάθε καλοκαίρι που γεμίζουν κέθε σπιθαμή σκιάς. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Καστρί, στο οποίο λειτουργούν Δημοτικό Σχολείο και Αγροτικό Ιατρείο.
Στα δυτικά υπάρχει φάρος- σήμα κατατεθέν, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στα νότια του νησιού συναντάμε τον οικισμό Βατσιανά με το ακρωτήριο Τρυπητή που σηματοδοτεί το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης.
Το νησί ηλεκτροδοτείται από γενήτριες και φωτοβολταϊκά συστήματα και συνδέεται ακτοπλοϊκώς με την Παλαιόχωρα, τη Χώρα Σφακίων, την Αγία Ρούμελη και τη Σούγια. Μία ημέρα είναι αρκετή για να το γυρίσετε είτε με ποδήλατο, είτε με τα πόδια.
Το αξιοπρόσεκτο σε αυτό το νησί είναι ότι ο κόσμος κάνει τις διακοπές του σε σκηνές η μία δίπλα στην άλλη, σε ένα πολύ οικογενειακό και παρείστικο κλίμα, με γυμνιστές και οικογενειάρχες ανάμεικτα και τις ταβέρνες να γίνονται μπαράκια κάθε βράδυ σε ένα new rock ρυθμό για όλες τις ηλικίες.

Οθωνοί

Οι Οθωνοί είναι ένα από τα 3 νησιά του συμπλέγματος των Διαπόντιων Νήσων δυτικά της Κέρκυρας. Το Μαθράκι και η Ερείκουσα συμπληρώνουν την τριάδα. Οι Οθωνοί όμως κρατούν μια εξέχουσα θέση μεταξύ των τριών. Αποτελούν το δυτικότερο σημείο της Ελληνικής Επικράτειας.
Στους Οθωνούς είχα βρεθεί το καλοκαίρι του 2002. Ένα αρκετά μικρό νησί κι όμως με τόσους πολλούς τουρίστες, κυρίως Ιταλούς (οι Έλληνες ακόμα αγνοούν την ύπαρξη οποιασδήποτε ξηράς στην περιοχή), λόγω της παρθένας φυσικής ομορφιάς του τόπου. Το λιμάνι, η Άμμος, στα νότια του νησιού, αποτελεί το κεφαλοχώρι ανάμεσα στους συνολικά 3 οικισμούς που ο πληθυσμός τους αγγίζει τους 100 κατοίκους. Οι παραλίες με τα καταπράσινα νερά αποτελούν μεγάλο θέλγητρο για τους επισκέπτες, βαθαίνουν όμως απότομα κάνοντας δύσκολη την κολύμβηση για μικρά παιδιά και ηλικιωμένους.
Στα νοτιοδυτικά του νησιού υπάρχει η σπηλιά της Καλυψώς με μήκος 100 μέτρα, στην οποία, σύμφωνα με τη μυθολογία η Καλυψώ κράτησε αιχμάλωτο τον Οδυσσέα. Η προσέγγιση γίνεται με βάρκα από την Άμμο.
Παλαιότερα, το νησί ονομαζόταν Φανός λόγω του Φάρου μεγάλης έντασης που βρίσκεται στο βορειοανατολικό ακρο αυτού. Μάλιστα, σε κάποιους διεθνείς χάρτες το νησί κρατά την ονομασία αυτή ακόμα και σήμερα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πρέπει να δωθεί μεγαλύτερη σημασία στο ξαχασμένο αυτό νησί και να αξιοποιηθεί τουριστικά, χωρίς όμως να χάσει την παραδοσιακή του ομορφιά.

Ο Φαροφύλακας

Η ιδέα για το συγκεκριμένο blog -όσον αφορά την ονομασία- ήρθε όταν παρουσιάστηκα στο Πολεμικό Ναυτικό. Η αγάπη μου για τις απομακρυσμένες, πλην όμως πανέμορφες, περιοχές της χώρας μας είναι δεδομένη εδώ και πολλά χρόνια. Έφτασε λοιπόν ο καιρός για τη δημιουργία αυτού του blog.
Ειδικότερα, θα παρουσιάζονται εμπειρίες από ακριτικά μέρη τα οποία έχω επισκευθεί στο παρελθόν μαζί με γνώμες και τις καλύτερες αναμνήσεις απ αυτά...
Στη δεξιά πλευρά θα υπάρχει ένας χάρτης με όλα τα σημεία, για τον εύκολο εντοπισμό των περιοχών..
Αν και το εγχείρημα είναι άκρως αντιεμκπορικό, ελπίζω να το αγκαλιάσετε ως έναν τρόπο καλύτερης γνωριμίας με τη χώρα μας.. και γιατί οχι; να επισκευθείτε και κάποιο απ τα προτεινόμενα μέρη.